Mijn schoolkrantje.
Beste freakjes, ik had het druk de laatste twee dagen. Zo druk dat ik jullie niet gelezen heb en zelf ook niet tot schrijven voor gedichtenfreaks ben gekomen.
De reden is dat ik klaar moest zijn met mijn schoolkrantje.
Samen met vijf journalistjes, meisjes van tien en elf verzorg ik de volledige redactie van het schoolkrantje van Eliano’s school. Iedere uitgave richt ik een wedstrijd in en dan krijgt de winnaar een prijsje. Deze keer mochten de kinderen een gedicht met als thema lente insturen, de winnaar krijgt een mooi boek. Zo motiveer ik die kleine deugnieten tot schrijven. Mensen, je zou er van versteld staan wat die kinderen kunnen. Een eigenaardigheid, ik kreeg twintig gedichten binnen, waarvan slechts drie van jongens. Zouden meisjes dan toch slimmer zijn, of vinden jongens zich op die leeftijd te stoer om zich aan gedichten te wagen uit schrik te worden uitgelachen?
Ook voor de taak van journalist kon ik geen jongens strikken, raar toch.
Grappig vind ik dat mijn ‘journalistinnekes’ mij nu ook al bompa heten.
Toen ik twee jaar geleden aan de schooldirecteur vroeg of ik met een schoolkrantje mocht beginnen. Zei hij:
“Mijnheer, ik heb dat vroeger reeds geprobeerd maar dat schijnt niet te lukken in onze school, het krantje is een vroege dood gestorven. U gaat er nooit in slagen mijnheer.”
“Waarom lukte het dan niet?”vroeg ik.
“Om eerlijk te zijn er is hier geen medewerking voor.”
“Ik heb geen daar medewerking voor nodig, geef mij een paar kinderen van het zesde leerjaar, meer heb ik niet nodig.”verzekerde ik.
Uiteindelijk kreeg ik aarzelend zijn fiat.
Het werden drie meisjes van het zesde en twee van het vijfde studiejaar.
Iedere week kwam ik met mijn meisjes, tijdens de middagpauze een uurtje samen. Ik leerde ze een artikeltje te schrijven, een interview samen te stellen en ook af te nemen. Ik had blijkbaar een zéér late roeping want ik werd een beetje onderwijzer, zij het dan op mijn mannier. Na de les worden ze telkens beloond met een snoepje, en O wee als ik dat eens een keertje vergeet!
Het eerst krantje had slechts zes bladzijden en inderdaad, de medewerking van de leerkrachten kwam een beetje aarzelend op gang.
De volgende oplage bevatte er twaalf, later zestien, het werd een succesverhaal.
De leerkrachten voelen zich nu betrokken bij hun schoolkrantje. Ze brengen mij zelf artikeltjes en zouden het mij kwalijk nemen mocht hun klas één keer niet vernoemd worden.
Pancho v/d Post: | Dinsdag, april 01, 2008 10:58 |
leuk, keep going!!!!! groetjes |
|
ninodepino: | Vrijdag, maart 14, 2008 23:19 |
:):):):) | |
Hilly N: | Vrijdag, maart 14, 2008 14:31 |
O wat leuk dat je dat doet. Super! Lieve groet, Hilly |
|
honingbijtje: | Vrijdag, maart 14, 2008 12:51 |
Een ere titel dan. Geef de kinderen brood en spelen. Leer ze hoe die te verwerken en je zult versteld staan van de groei. Prachtig dat je dit doet. Ouderparticipatie, onmisbaar. liefs honingbijtje |
|
lommert: | Vrijdag, maart 14, 2008 10:52 |
ik heb dit vanmorgen in alle vroegte al bewonderd..je bent uitermate een prima mannetje en goed bezig stevige groet van mij willem |
|
sunset: | Vrijdag, maart 14, 2008 08:49 |
Het aanzetten tot ... Dat vind ik het grote pluspunt van je mooi vrijwilligerswerk. *opgestoken duim*. En, jou kennende van het lezen hier, zal jullie schoolkrant inderdaad een succes zijn. Groetjes en prettige vrijdag nog, sunset |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 14 maart 2008 | ||
Thema's: |