Ze praat niet meer...
Ze praat niet meer…
moeder, dit is wie ik ben,
een spiegelbeeld van de man
die jou verliet om zijn onschuld
te bewijzen
ik huil mezelf in slaap
met de gedachte aan wie hij was
een koning of clochard
verteller van verhalen
zonder illusies door omstandigheden
alleen gelaten,
ik wou dat iemand je terug bracht
zomaar voor heel even
moeder, hij achtervolgt me
in mijn dromen mijn tijd
elk uur dag na dag
een kind slapeloos verloren…
esteban 16/03/2008
Reacties op dit gedicht
| Lily May Parker: | Maandag, maart 17, 2008 11:45 |
| stilmakend dit, erg mooi geschreven met liefs en knuffel Lily May xxxxxxxxx |
|
| Marousia: | Zondag, maart 16, 2008 22:32 |
| Rakende emotie, zo goed beschreven dit gemis. Liefs van Marousia | |
| appelboom: | Zondag, maart 16, 2008 16:16 |
| Alsof stilte iedere letter bundelt... voelbaar gemis in een pracht, Esteban. Dank voor je lieve reactie liefs en een mooie zondag, Vicky |
|
| kerima ellouise: | Zondag, maart 16, 2008 15:59 |
| phiew...rakend deze intense emotie...maar prachtig neergezet Esteban! liefs kerima ellouise |
|
| esteban 1: | Zondag, maart 16, 2008 13:12 |
| Bedankt Martine, jij bent ook erg lief... groeten esteban |
|
| verhavert: | Zondag, maart 16, 2008 08:47 |
| maakt me stil lieve esteban laatste strofe sterk een mooie zondag liefs martine |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 maart 2008 | ||
| Thema's: | ||