De woestijn.
De woestijn,
Op mijn rug lig ik in het zand
midden in de nacht , hier zo zwart
behalve dan die miljoenen twinkelende sterren ,
en de maan
ik kijk naar boven
naar die eindeloze sterrenhemel
zoveel sterren, het is niet te geloven
In de stad is dit nou nooit te zien,
dat tel je er hooguit vijftien, of zestien misschien
dit is nou de grote woestijn,
met ontelbare zandkorreltjes zo fijn,
de grote woestijn,waar ik als mens in verdwijn
af en toe valt er een ster
en plotseling, heel stiekem,
komt er een traan,
die woestijn
brengt je bij de kern van het bestaan.
Op mijn rug lig ik in het zand
midden in de nacht , hier zo zwart
behalve dan die miljoenen twinkelende sterren ,
en de maan
ik kijk naar boven
naar die eindeloze sterrenhemel
zoveel sterren, het is niet te geloven
In de stad is dit nou nooit te zien,
dat tel je er hooguit vijftien, of zestien misschien
dit is nou de grote woestijn,
met ontelbare zandkorreltjes zo fijn,
de grote woestijn,waar ik als mens in verdwijn
af en toe valt er een ster
en plotseling, heel stiekem,
komt er een traan,
die woestijn
brengt je bij de kern van het bestaan.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Zondag, maart 16, 2008 21:55 |
| jaarlijks veertig dagen leren onthechten brengt ons bij het tijdloze moment. hans |
|
| vat: | Zondag, maart 16, 2008 15:54 |
| mooi! | |
Over dit gedicht
| Auteur: an.ne-marie | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 16 maart 2008 | ||
| Thema's: | ||