Het was als een ontploffing, een witte flits voor men ogen, bloed op men hart, leegte in men hoofd, mist door men ziel, het was als een ontploffing, vorige avond. Alsof een onzichtbare kracht alle energie uit me nam, zijn mantel om me heen winkelde, om zich te voeden met verdriet.
Het was als een ontploffing, een leegte, diepte, duisternis. Een oneindige put waar ik in bleef vallen. S'nachts heb ik gedroomd, vredig, zuiver, puur, zwevend. Ik heb gedroomd, rustig, weg van de uitbarsting. S'morgens werd ik opnieuw wakker, opnieuw geconfronteerd met die uitbarsting, de realiteit, het harde leven, weer niets rondom, leegte, diepte, duisternis. Ja, innerlijk ben ik sterker; tijdelijk heb ik die onzichtbare kracht overwonnen, tijdelijk heb ik mijn energie terug gevonden...tijdelijk...Elke moment kan die kracht mijn energie weer ontnemen en stort ik terug in, terug in die leegte, diepte, duisternis. tijdelijk probeer ik hard te blijven, een schild rond mij te vormen, niets kan me raken. Nee, ik ben niet zwak, alleen maar bang voor die leegte, diepte, duisternis.... Nee, ik ben niet zwak, maar ik ben bang de mensen rond mij wel...