Langs de gevels van eenzame dagen

Gebouwd op de vlucht van verdriet

Vliegen de gieren boven de dalen

Waar men de rotsen verdwijnen ziet

Daar waar de wolven schapen verjagen

Waar het leven zijn waarde verloor

En de wereld onder mijn voeten verdween

Krijgt de lach van de jackhals geen gehoor

Maar in de stilte van de maan zijn ondergang

Heeft de koning zijn hand uitgestoken

Naar een verloren gewaand onderdaan

En ontwaakte wat lang was verdoken

Hij heeft gegeven wat niet kon bestaan

Een trouwe hond om me verder te leiden

Als een blinde naar zijn volgende halte

Naar een vriendschap in tijdloze tijden