Mijn hart bonst als een idioot en ik snap mezelf totaal niet meer,
Ik zou op dit moment moeten leren voor mijn theorie, alleen krijg ik het mijn hoofd niet in,
Keer op keer moet ik mezelf dwingen om achter die boeken te kruipen, dingen te ondernemen en naar school toe te gaan.
Het enige waar ik aan kan denken is een lieve vriend krijgen die mij niet zal laten staan.
Waarom ben ik daar toch steeds zo mee bezig in mijn hoofd,
Het is ook niet iets wat ik zomaar krijg gedoofd.
Ik wil er helemaal niet aan denken en ik hoef het ook nog niet, maar het is wel datgene wat steeds door mijn hoofd schiet.
Ik zou zo graag eens iemand willen vasthouden die echt van is, waar ik op kan bouwen, die wanneer ik er niet ben mij mis. Waarom moet ik zo lang op diegene wachten, wat heb ik verkeerd gedaan, altijd probeer ik voor iedereen goed te zijn, waarom dan niet voor mij dat beetje zonneschijn.