nooit is het makkelijk geweest. Altijd van hier naar daar, van deze plek naar de andere want daar zou het allemaal beter worden. Daar zou de rust in ons leven komen. Niet terug keren, want hij is er nooit geweest. Maar komen. En nu nog steeds is hij er niet geweest. Ook nu nog niet zo veel jaren verder, zoveel jaren nagedacht. Denken om te verwerken zoals ze me steeds vertelden. Waarom nog denken als er geen einde aan komt, waarom niet gewoon de rug toekeren. Denkend aan freud die ons vertelde dat psychische miserie zich omzet is fysieke ziekten. Nu ook ziek. Had hij dan gelijk? Hoe geraken we verder?
Geld maakt niet gelukkig, ach, dat doet het wel. Al besef je dat pas als je het echt nodig hebt.
Zoveel wijsheid in mij opgeborgen, door denken en doen over dingen die je tekenen. Wijsheid waarmee ik andere kan helpen, wijsheid waarmee ik ooit de wereld zal redden, hopelijk. Want waarom anders wijsheid? Als ik mezelf er toch niet mee lijk te helpen.
Zoveel dingen spoken door mijn hoofd, waarom al die diepzinnigheid als heel dit leven leuker is als je dom bent. Niets beseffend, alles vergetend. Gewoon doorgaand, lachend, écht levend.