De Zee
Eens zat ik in een bootje dobberend op zee.
Er was geen roer aanwezig, ik ging op de golven mee.
Nergens geen land te bekennen, al keek ik nog zo om me heen.
Omringd door heel veel water helemaal alleen.
Ik trotseerde menige storm, niet wetende waar ik was.
Kon niets doen als accepteren, want ik had ook geen kompas.
Het leek vaak onmogelijk in mijn gedachten, dat het eens goedkomen zou.
Maar ineens leek weer alles helder, bij de gedachten aan jou.
Zag in mijn omgeving mooie groene bomen, waarachtig ik zag land.
Is dit nu wat ze bedoelen , met "ik zie wel waar het schip strand?"
Carlie_62
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Carlie_62 | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 13 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||