(LR) altijd weer jij
het is jouw hand
altijd al geweest
die spreekt en wijst
waarheen en weer terug
elke keer opnieuw
in de stilte van alleen
voel ik nog die plek
op mijn gebogen schouder
waar jouw warmte vloeide
op die dorstende akker zo
doorploegd als ik altijd
dan hoor ik je nog wel
trekken aan de bel telkens
mijn trein ermee dreigt
alweer te ontsporen
in mijn hoofd jouw stem
alsof je nooit overgegaan
naar dat oord ver weg
went het wel
ooit helemaal?
altijd al geweest
die spreekt en wijst
waarheen en weer terug
elke keer opnieuw
in de stilte van alleen
voel ik nog die plek
op mijn gebogen schouder
waar jouw warmte vloeide
op die dorstende akker zo
doorploegd als ik altijd
dan hoor ik je nog wel
trekken aan de bel telkens
mijn trein ermee dreigt
alweer te ontsporen
in mijn hoofd jouw stem
alsof je nooit overgegaan
naar dat oord ver weg
went het wel
ooit helemaal?
Reacties op dit gedicht
| Frans Vlinderman: | Zaterdag, april 26, 2008 00:33 |
| We zijn gezakt, zoveel is zeker... | |
| Innerchild: | Woensdag, maart 26, 2008 05:53 |
| Succes met het klimmen ... al heb ik het gevoel dat we allemaal blijven hangen ! :) |
|
| flores: | Dinsdag, maart 25, 2008 22:16 |
Van mij krijg je 10 punten!!!! :) Een forum-mens.... |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Frans Vlinderman | 
|
|
| Gecontroleerd door: benji | ||
| Gepubliceerd op: 25 maart 2008 | ||
| Thema's: | ||