Roodkapje zat te wachten

in het grote donkere woud

op haar allergrootste liefde

met wie zij het liefst had getrouwd.

Maar haar vader was een jager

Doodde hem als zij samen zouden gaan

Broer konijn, Roodkapjes zwager

Zou haar zeker keihard slaan

Roodkapjes moeder met haar zeven geiten

kreeg het zeker met haar aan de stok

Ze zou het Roodkapje eeuwig verwijten

En sloot haar dan op in de staande klok

De drie biggen zouden beginnen te knorren

“Wat ben jij toch oliedom”

Alleen bij grootmoe, die alleen maar kon morren

Was zij dan nog welkom

“Ach grote wolf met je zachte haren”

“Je kijkt zo bedroefd en bent zo stil”

“Voor mij ben je de ware”

“De enige waarmee ik verder wil”

“Ik wil voor altijd bij je zijn”

“Waarom wordt deze liefde ons verweten?”

“Zonder jou doet het leven zo’n pijn”

“Kun je me niet beter opeten?”

De wolf begon haar te doorboren

bij iedere hap versteende zijn hart

Hij had Roodkapje verloren

voelde alleen nog wrok en smart

Hij begon een ieder te wreken

die hun geluk in de weg had gestaan

Sprookjes begonnen over hem te spreken

waarbij hij als Grote boze wolf door het leven zou gaan.