Was ik maar een wolkenkind,
onzichtbaar en mooi.
met vleugeltjes en engelenhaar
en een zilveren kroontje - pasklaar.
Overal waar ik zijn wil,
daar ben ik zo
en overal waar ik weg wil,
verdwijn ik in een mum van tijd.
op deze manier verveel ik me nooit,
groei ik op en wordt ik groot.
Maar ondanks dat dit alles, mij niet gegeven is,
kan ik de zon soms even zien,
weliswaar door mijn tranen heen
en achter de wolken vandaan...
Maar de liefde en warmte
zijn wel degelijk voelbaar.
De lichtpuntjes in het leven,
grote maar ook kleine,
helpen me zo verder te leven.
Met meevallers en tegenzitters,
vrienden en eenzaamheid.
Zo wordt het leven toch gevuld...