als je in stilte kon baden in het zonlicht zouden je aderen zwellen in de liefde die tot je kwam maar zo lang was het duister op je pad waar vuurvliegjes fungeerden als gids
vertrouwen brak in flinterscherven waar ze in grijs als regen op je ziel daalden kleine scheuren onzichtbaar voor mensen ogen maar gevolgen onmetelijk
de dans die er op volgde in het knisteren van zilte eenzaamheid brak de laaste weerstand die in je zat je knielde in de weemoed maar gaf nooit op
de opstanding door de oog van een naald deed je beseffen dat ook de fenix tot as kan vergaan
bestraald door warmte vind je nu je weg het lot blaast in je zeilen vaar wel met goede koers