Het zandkasteel

Ik kan niet zien in het donker
als jij mij een blinddoek voorhoudt.
Ik kan niet zwemmen op het droge
als jij mijn beide benen breekt.
Laat mij los dan, laat mij gaan,
als ook jij niet ziet dat
wanneer het donker wordt
mijn ogen sluiten.
Open de jouwe dan
en ren niet weg voor hetgeen je vreest.
Ik vrees hetzelfde.
Mijn deur is gesloten,
de muur is herbouwd.
Maar ik, ik zit vast,
opgesloten in mijn eigen
zandkasteel.
Alleen de zee zal het eens wegspoelen
met haar water.
Ik zal blijven drijven,
het water krijgt mij niet naar benee
als er geen bodem is
om op te vallen.
Lieg niet langer,
ik heb je allang door.
De deur is op slot
voor jou
geen sleutel bijgemaakt.
Soms houdt de waarheid je een spiegel voor
en zie je wie je nou werkelijk bent.
En dat wie je dacht dat je was
al die tijd gelogen was.
Mijn tranen blijven vloeien
totdat de spiegel ooit zal breken.
En ik weer in mijn zandkasteel zal zitten
waar ik niet zal blijven drijven,
ik kan niet zwemmen in de zee
omdat mijn beide benen nog gebroken zijn.

Xxx Danique