Ik wil je gedenken in een gedicht.
Sluit mijn ogen en herrinner je gezicht.
Je blauwe ogen je lieve lach.
Met ook je tegenslagen die ik nooit zag.
De herinneringen zijn vaag, als ik aan je wil denken.
Kon ik je het leven maar terug schenken.
Maar dat is onmogelijk, dat kan echt niet.
Dat vreet soms aan me , ik heb verdriet.
Maar door mijn tranen heen, weet ik een lach op mijn
gezicht te toveren.
Als jou grapjes uit het verleden, mijn gedachten weer
veroveren.
Wat was dat toch een heerlijke tijd.
Al die fijne dingen, ben ik al heel lang kwijt.
En toch zijn ze iedere dag bij mij in de buurt.
Alsof een engel ze naar mij stuurt.
Zodat verdriet omgezet word, in blijdschap en een
nieuw vertrouwen.
En ik mijn eeuwige brug kan bouwen.
Een brug naar de lucht, met mooie wolken op een rij.
Want daar woon jij lieve engel van mij.

carlie_62
Oktober 2001