Zwijgend zit ik voor me uit te turen
mijn gedachten maken overuren
huilend met een prop in me keel
Het word me allemaal even iets te veel
Allerlei gedachtes die in mijn hoofd maar blijven binnendrinken
wist ik maar hoe ik ze kon bedwingen
waarom doet het leven toch zo'n zeer?
waarom ben ik al maanden mezelf niet meer?
Wat is er toch met mij aan de hand?
het lijk wel of ik van de top in de afgrond ben beland
Dit gevoel is mij de afgelopen weken beetje bij beetje
naar binnen geslopen
En ik bleef steeds maar op verbetering hopen
Ik heb er zelfs bepaalde dingen voor opgegeven
Maar zelfs dat gaf geen verbetering in me leven
dat ik positiever moet denken, dat weet ik best
maar naar mijn gevoel heb ik het gewoon allemaal verpest
Soms weet ik niet eens meer der eden voor mijn bestaan
En moet ik vechten voor de kracht om er mee om te gaan
Ik wil zograag de weide wereld in
Maar met zo'n gevoel heeft dat geen enkele zin