Onderweg…
en plots lijkt alles op zijn plaats
stoppen voor het rood,
glimlachen naar de pastoor en de deur
openhouden voor een oude dame
(is dit werkelijk 2008 denk ik waarbij een klein meisje lacht naar mij)
“en voor meneer” vraagt een stem
“doe mij maar iets waarvoor ik niet
hoef beschaamd te zijn” zeg ik
(en een portie gelukzaligheid)
waarop de rest van het gezelschap hun mobieltje bovenhaalt
en druk beginnen te smsen
(shit ik ben verdwaald op een bank in het park en bijna tien jaar)
sorry mevrouw, stress, een teveel aan cafeïne
kleine glaasjes alcohol , al wat op einde rijmt
en het verlangen naar de eenvoud
(toch lukt het haar niet om me te begrijpen)
Ik heb het koud van binnen…
(een schrijver met maar één wens)
Esteban 10/04/2008