Ik had het wel verwacht,
het lukte ze niet meer
om met me om te gaan.
Ik was een beetje verdrietig
- de laatste tijd -
en dat konden ze niet hebben.
Nu hebben ze gezegd
dat het zo niet langer ging
of ik moest gezellig worden
of we waren geen vriendinnen meer.
Ze kozen voor het laatste
want m'n humeur verbeterde niet op commando.
Dit doet pijn.
Mijn humeur is nog slechter
maar het kan ze niks meer schelen.
We zijn geen vriendinnen meer
dus hebben ze wat ze wilden.
Ooit hadden we het gezellig,
zwierven we samen door de stad,
gierden we het uit van de lach
en deelden we onze verhalen.
Nu zien we elkaar
en vertrekt ons gezicht in een boze grimas.
Het steekt - dat mes
van die verbroken vriendschap -
ik had zo graag gewild
dat het anders was gegaan.
Maar ik ben bang
- zo ontzettend bang -
dat terugdraaien
nog meer pijn zal doen
omdat het toont
dat onze vriendschap
nooit meer hetzelfde zal zijn.
Het is gebroken,
en de lijm is voor eeuwig op...