Soms sta ik op en denk ik aan wat komen gaat,
dan is er een moment waarop je terug duikt of op staat,
vaak koos ik voor het eerste,
als mijn gevoel voor jou overheerste,
de deur niet uit, bang om je te zien,
dat was op dat moment ook wel beter misschien,
totdat iemand je op een dag een spiegel voor houdt,
dan is er het moment dat heel je hart rouwt,
maar dan realiseer je je dat vluchten geen zin heeft,
zelfs als de ander niets om je geeft.
Nu kan ik wel kiezen,
maar wat niet veranderd is, is mijn gevoel voor jou,
maar nu met het verschil dat ik niet meer vluchten zou.