Ik? Ik haal mijn schouders op
men denkt voor mij
doodkist verdelend
waar inkt nog regent
de landweg in de nevel sterft
en ’t vat geen bodem kent
het raam kijkt door de schoen
als wanorde in gedachten
en zelfs de zon werpt ’s nachts
haar licht op onze aarde
een vaas vol van momenten
het gefluister van boeken
dat uit de monden druipt
als –voor- oordeel over een kunst
waarvan zij menen meester te zijn
slechts hier en daar
verbazen soms inslaande bliksems.
sunset 12-04-2008
Reacties op dit gedicht
| ela: | Zaterdag, april 12, 2008 21:13 |
| Kunst blijft kunst zelfs als de kunstenaar twijfelt. al wat je kan buiten de ander krijgt het sertivikaat dat zecht dit is echt. ela |
|
| Artifex: | Zaterdag, april 12, 2008 12:42 |
| Zo is dat... Liefs, Artifex. |
|
| hiljaa: | Zaterdag, april 12, 2008 10:31 |
| een dichter die blikseminslagen weerkaatst prachtig knufliefs--hiljaa-- |
|
| theo: | Zaterdag, april 12, 2008 08:55 |
| als je dicht zoals jou verbaast me dat niet zoveel. :) |
|
| anneke van dijk-ploeg: | Zaterdag, april 12, 2008 08:39 |
| mij verbazen jouw gedichten... de dichtkunst ben je meester... liefs, namaste, anneke |
|
Over dit gedicht
| Auteur: sunset | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sunflower | ||
| Gepubliceerd op: 12 april 2008 | ||
| Thema's: | ||