Opgeven staat niet in m'n woordenbo
Er snijdt in mij een diepe scherpe pijn
die zich vermengt met elk moment van zijn
genesteld heeft het zich koelbloedig en wreed
het gedacht dat insect heet
versterkt door aldat kasten,grijpen,schuiven
me steeds in duistere hoekjes duwen
bespieden,ontkleden,ontbloten,besluipen
weerzinswekkend en pijnlijk afgrijslijk bekruipen
je ligt stokstijf stil,in haast doodse verstarring
je vlucht voor je eigen ontstane verwarring
de haat, ze bestaat, maar ze is reeds versmacht
door de angst dat je levenloze lichaam wordt verkracht
mijn trap, de kamer, het bad,het toilet
je wordt steeds op nieuw in je blootje gezet
hij verpicht je te kijken, te voelen,te spreken,
te kussen hem te helpen zijn walgelijke verlangens te blussen
dus ga je dood,borst,buik en benen
verkilling zelfs tot in de toppen van je tenen
er rest een pijn, een scheur, een kras
van het ongeboren kind
Kapot, verstoord, verstikt, begraven....
die zich vermengt met elk moment van zijn
genesteld heeft het zich koelbloedig en wreed
het gedacht dat insect heet
versterkt door aldat kasten,grijpen,schuiven
me steeds in duistere hoekjes duwen
bespieden,ontkleden,ontbloten,besluipen
weerzinswekkend en pijnlijk afgrijslijk bekruipen
je ligt stokstijf stil,in haast doodse verstarring
je vlucht voor je eigen ontstane verwarring
de haat, ze bestaat, maar ze is reeds versmacht
door de angst dat je levenloze lichaam wordt verkracht
mijn trap, de kamer, het bad,het toilet
je wordt steeds op nieuw in je blootje gezet
hij verpicht je te kijken, te voelen,te spreken,
te kussen hem te helpen zijn walgelijke verlangens te blussen
dus ga je dood,borst,buik en benen
verkilling zelfs tot in de toppen van je tenen
er rest een pijn, een scheur, een kras
van het ongeboren kind
Kapot, verstoord, verstikt, begraven....
Reacties op dit gedicht
| Albrecht Paul: | Vrijdag, maart 15, 2002 18:14 |
| Je begint met 'mij' en 'me', maar gaat vanaf het derde couplet over op 'je'. Jammer, want met 'ik' snijdt het veel harder in de ziel van de lezer. Je beschrijft precies hoe sommige incestmeisjes tegenover hun eigen lijf staan. Vreselijk, om zo losgescheurd te worden van jezelf. Je brengt dat hier krachtig en pijnlijk over. Nee, geef niet op. Je buitenkant is misschien nog iets dat je beschermt, maar van binnen moet je 'hervuld' worden. Anders ga je dood aan je eigen verkilling. | |
| christina: | Vrijdag, maart 15, 2002 09:00 |
| Hoe moeilijk het ook is Geef niet op Het staat niet in je woordenboek zeg je Denk er ook niet aan Er is altijd een weg Liefs Christa |
|
| Voske: | Vrijdag, maart 15, 2002 02:24 |
| Al goed dat de titel me toch al aangaf dat je blijft vechten.Als jij het nog kan,wie heeft dan nog het recht om te zeggen dat het niet meer gaat.Ik bewonder je voor jou doorzettingsvermogen en de manier waarop je jou gevoelens naar buiten brengt. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: zarah | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 15 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||