wiegend op lentewinden die op weg
door krimpend weideland een fris
koele winter ontvoerden
ze leek op een mens in doorbijtend streven
vroegere tijden, drang naar lenteleven
doch ter plaatste verbonden aan moeder aarde
alsof het levensvuur in haar zichzelf reeds bluste
terwijl ze naar elke nieuwe dag verlangde en
hoopte op die ene vlinder die nooit doemde
ik legde me naast haar onder winterlucht waar
zilveren vogels nog streepjes trokken richting
blauwe oorden en wachtte, wachtte net als zij
op dat wat niet kwam
© Klaes 12-04-08
Quicksilver: | Maandag, april 14, 2008 21:59 |
Wondermooie beelden krijg ik voor mijn ogen door dit manjefieke gedicht! Fijne avond lieve Klaes! Liefs van Dicky |
|
anneke van dijk-ploeg: | Zondag, april 13, 2008 23:47 |
prachtig! bedankt voor jouw mooie reactie bij mijn gedicht! liefs, namaste, anneke |
|
Fata Morgana: | Zondag, april 13, 2008 23:36 |
Pure poezie, genietend gelezen, warme groet en zwaai Fata | |
kerima ellouise: | Zondag, april 13, 2008 23:23 |
een breekbaar en mooi gedicht, prachtig beeldend! liefs kerima ellouise en dank voor ...:-) is immer wederzijds he:) |
|
Marousia: | Zondag, april 13, 2008 23:18 |
Heel echt vol gevoel en zo puur, prachtig door jou verwoord. Het wachten op dat niet kwam maar lieverd, wellicht eens wel. Liefs van Marousia | |
lommert: | Zondag, april 13, 2008 21:59 |
waar-achtige Poezie...mooi Klaes...stevige groet van mij willem |
|
Auteur: Klaes | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 13 april 2008 | ||
Thema's: |