14-04-08 het leven

in het leven kan je heel veel doen,
je kan mekaar plagen of nog beter geef mekaar een zoen,
zelfs een dikke knuffel kan wonderen doen.
We gaan eens weg naar hier en dan eens naar daar,
En dag in dag uit staan we altijd voor mekaar klaar.
We gaan dikwijls het leven met een lach tegemoet,
Het samen zijn met mekaar dat is wat ons lachen doet.
We gaan het leven door met een lach maar soms met een traan,
Want helaas zijn er ook liefhebbende mensen die je moet laten gaan.
Mensen waar je dingen van leert, naar op kijkt, die je bewonderd of waar je van houd hoe langer hoe meer voor zo’n mensen doet het bij mij diep vanbinnen altijd zeer en dat keer op keer maar weer.
Wie is er niet bang om zo’n mensen te verliezen?,
Ikke niet het doet mij dan ook veel verdriet.
Het zijn de goede herinneringen die ik onthoud,
maar er is en blijft nu een lege plek en het voelt daar bitter koud.
Ik weet het, het lever gaat door,
Dat wil niet zeggen dat ik ze vergeet hoor.
Het klinkt misschien straf,
Maar ik vraag me nog altijd af.:
Na het leven op aarde gaat dan het leven voort,
Of stopt het dan maar dat geloof ik niet hoor.
Wat er hierna komt weet niemand niet,
Maar ik ben ervan overtuigd dat je dan al de overleden terug ziet!
De waarheid zullen wij nooit achterhalen van hier uit,
Het is daarom dat ik dan maar dit gedichtje sluit.

(dit gedicht heb ik gemaakt als aandenken aan mijn overleden bomma)
(mijn bomma is overleden op: 20 maart 2008)