MENSELIJKHEID.

Plotseling woordt ons poesje ziek,
de dokter zegt, ze is zwaar suikerziek.
Nu moet u toch wel menselijk zijn
en een einde maken aan haar pijn.

Eén spuitje zegt de dokter dan,
is het allerbeste goede man.
En als echte mensenvriend,
heeft zij dat ook wel verdiend.

Maar ik ben humaan en dat is fijn,
dus moeten het twee spuitjes zijn.
Zij kijkt mij aan met strakke blik,
het is net of ik haar een kunstje flik.

Dan ligt zij daar zwaar verdoofd
en plots schiet er door mijn hoofd.
Die dokter kijkt wel heel erg kil,
het is net of hij en niet ik dit wil.

Dan nemen wij samen het besluit,
voor haar allerlaatste spuit.
Dan een laatste zucht het is voorbij,
voor mijn poes ben ik wel blij.

Maar als ik dan naar huis toe rijd,
zie ik twee ogen vol verwijt.
Men zegt dat door de tijd,
mijn schuldgevoel vanzelf weer slijt.

Haar leven was één groot festijn,
het had alleen wat langer moeten zijn.
Het is wel goed, maar doet veel pijn,
als je soms echt menselijk moet zijn.