het Sint-Jansplein
Mijnheer, uw afspraak kan doorgaan tussen 14.00u en 15.00u.
Ik bevestig mijn afspraak, bedank en leg vriendelijk de hoorn neer. Het is half twee, mijn dagtaak zit erop voor vandaag en het is nog en halfuurtje rijden. Eerder zenuwachtig door het trage verkeer, kom ik toe in mijn geboortestad waar mijn bank zich bevind niet ver vanwaar ik vroeger woonde en ik maak mezelf op om mijn dossier te bekijken. Mijn ogen staren zonder gevoel vooruit en ik moet zoeken naar parkeerplaats, ik zet me een beetje verder op het Sint-Jansplein, zo genoemd in de volksmond vanwege het kleine Sint-Janskerkje dat er zich bevind.
Bij het uitstappen kijk ik even rond en plots keert mijn gevoel terug en ik neem even een pauze van vijf minuten. Het is hier nog juist hetzelfde als twintig jaar geleden, de huizen van de jaren zeventig en zestig zijn een beetje opgeknapt, hier en daar een automatische poort en nieuwe ramen maar het uitzicht is hetzelfde. Een groot groen plein met heuveltjes en bosjes en beekjes, een beetje verder het eenvoudige buurtpark waar nog steeds die lichtblauwe zandbak ligt en dan een beetje verder het kleine kleuterschooltje. De eenvoud maar het echte ervan, het doet mijn hart trager kloppen.
Er is hier niets veranderd, de wereld is moderner maar het gevoel is hier nog steeds, ik zou het willen vastnemen en met een traan in mijn ooghoeken, besef ik dat het onmogelijk is. Wij mensen zijn het immers die veranderen. Ik vraag me af waarom ik nu alles moet plannen en waarom alles zo ernstig is nu. Waarom gaat alles zo snel en zit mijn hoofd steeds veel te vol. Het kind in mij zou dit alles willen schrappen en ik zou terug huisjes van het gedroogde gras willen maken en onnozel willen doen en de wereld net zo eenvoudig en mooi willen zien als toen. Neen, toen stelde ik geen zware levensvragen, toen keek ik niet in mijn achteruitkijkspiegel naar de rimpels rond mijn ogen.
Waarom kon dit niet blijven? Waarom moet een mens beseffen dat ooit het einde komt.
Komaan Yellow, stel je niet aan, je pauze is voorbij…
Ik stap het bankkantoor binnen waar een vriendelijke doch zakelijke mijnheer een gesprek begint te voeren met mij.
Zou die mijnheer bij dit alles stilstaan?
Ik denk het niet.
15-04-2008
Reacties op dit gedicht
| Elenore De Groote: | Maandag, april 21, 2008 16:03 |
| Mooi geschreven! Enkel dichters, zoals jij staan hierbij stil! Prachtig! Liefs, Elenore xxx :) | |
| Fata Morgana: | Woensdag, april 16, 2008 23:06 |
| Fijn dat jij er even bij stilstond, keek en was even met je mee terug in een zorgeloze tijd, groet Fata | |
| CBR: | Woensdag, april 16, 2008 21:48 |
| Ik denk dat we er allemaal vroeg of laat wel eens bij stilstaan.Ik vind hem wel een mooie inhoud hebben...graag gelezen dus:) liefs cbr |
|
| vat: | Woensdag, april 16, 2008 21:45 |
| denk het ook niet leuk geschreven Y, weer eens wat anders voor jou doen |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Yellow | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 16 april 2008 | ||
| Thema's: | ||