ode aan de cellen
Als ik praat over oneindigheid,
dan denk ik aan het verhaal der levens.
Ik had het over cellen die ikzelf niet zie
maar zo werd mij geleerd en ik geloof.
De aarde overwoekerd door mensen
dieren en planten, allen bestaan ze uit cellen.
Elke cel heeft zo zijn werk en ook al is hij klein,
zijn taak is levensgroot.
Ontelbare, ontelbare cellen,
het is een vorm van oneindigheid,
ons verstand kan het niet vatten en daarom…
heeft een cel geen hersenen, niet denken maar doen.
Misschien is dit wel het keerpunt,
het leven na de dood, het bestaat misschien
ook wel in dit soort onzichtbare energie.
Het verhaal van cellen, zo wonderbaarlijk.
Geen mens staat er bij stil
26-04-2008
Reacties op dit gedicht
| sunset: | Zaterdag, april 26, 2008 20:53 |
| Jij wel. En je toont het ons hier toch maar. Groetjes, sunset |
|
| Free@Bird: | Zaterdag, april 26, 2008 17:21 |
| :) hier heb je over nagedacht graag gelezen liefs, kerima |
|
| RealMe: | Zaterdag, april 26, 2008 16:14 |
| Moet je biologie gaan doen, dan denk je er wel aan ;) Maar je hebt gelijk.... cellen zijn heel verwonderlijk :) groetjes, Bianca |
|
| MayadeBij*: | Zaterdag, april 26, 2008 11:01 |
| wel hoor :) ik zit regelmatig in die ´trip´ malen.. maaalen.. x | |
Over dit gedicht
| Auteur: Yellow | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 26 april 2008 | ||
| Thema's: | ||