Huisje onbegrip

Ach en kan het je dan helemaal niets boeien man
Dat ik echt niet meer verder kan
Met leven in dit huis met jullie hier
Zonder mij met een hoop plezier
Maar ik weet wel; ik ben voor jullie niets waard
Ik voel het steeds weer als er een van jullie naar me staart

Hoe moet ik leven op deze plek

Hier blijven…. ik lijk wel gek

Waarom probeer ik het toch nog een keer
Elke dag gaat het weer fout, waarom ook alweer?

En steeds weet ik zelf de reden niet Waarom dan voel ik dat verdriet
Ergens heel ver weg Maar ergens anders heel dichtbij
Ontastbaar voor me op gesloten In dat diepe gat in mij Ik wil hier weg, niet dat dat helpt
Want er is niets dat echt mijn bloeden stelpt
Er zal maar een echte manier zijn Om mij te verlossen van deze bloedende pijn En dat is wachten totdat ik leeg bloed
Maar ik leef maar door, want dat moet Ach, laat me weg gaan
Steeds doen ze me weer iets anders aan
En dan vragen naar hoe ik me voel
Alsof iemand begrijpt wat ik bedoel Omdat ik niet zeggen kan wat er is
Doe ik maar alsof ik het uit m’n geheugen wis Want begrijpen doen ze ’t toch niet

Geschreven door

+lory+

Reacties op dit gedicht

+lory+ vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

Over dit gedicht

Auteur: +lory+
Gecontroleerd door: christina
Gepubliceerd op: 02 mei 2008
Thema's: [Eenzaamheid] [Zelfmoord] [Verdriet]