Elke dag dat je leeft is een gift,
En hoort in het teken te staan van licht.
Vier verschillende seizoenen heeft een jaar,
Met elk zijn eigen charme en gebaar.

Laat ik beginnen met de lente,waarin alles opfleurt,
Het rare is dat het elke keer weer opnieuw gebeurt.
Overal kleine dieren en verliefde mensen,
Geen idee wat men in de lente nog meer kan wensen.

Dan als tweede de zomer,
Die ik met veel andere mensen bewonder.
Iedereen lacht en is in een goed humeur,
Ook heeft alles in het leven dan veel kleur.

De herfst is mijn favoriet,
Waarvan ik keer op keer weer geniet.
Alles ruikt zo lekker en fris,
Weer een jaar wachten op de herfst, dat is een gemis.

De winter staat in het teken van gezelligheid, warmte en veel sfeer,
Toch doet deze tijd ook bij veel mensen ontzettend veel zeer.
Sommige mensen leven met onmacht of hebben iemand verloren,
En tijdens kerst is dat een van hun gedachten en zorgen.

Nu heb ik alle seizoenen gehad
En ga ik verder op eigen kracht.
Een heftige gebeurtenis heeft mijn rustige leventje verstoord,
Nu is het leven anders en niet meer zoals het hoort.

Elke minuut van de dag heb ik een verdrietig gevoel,
Waarvan niemand het kan zien en niemand zal weten wat ik bedoel.
Ik moet er mee leren leven dat mijn papa vanaf nu anders wordt,
Dat ik nu nog moet genieten van ons samen zijn, maar toch vind ik de tijd te kort.

Ik wilde zo ontzettend graag dat het anders was gelopen,
Maar vanaf nu kan ik alleen maar op betere tijden hopen.
Mijn vader wil ik nog gelukkig maken zolang het kan,
Daar zal ik heel ver in gaan, dat is voor mij een drang.

Toch is er in deze grijze periode een jongen in mijn leven,
Die er voor me is en er voor me staat, hij is een persoon waar ik trots op moet wezen.
Iedereen in deze kamer weet vast en zeker wie ik bedoel,
Laurens is zijn naam en bij hem heb ik echt een heel mooi gevoel.

Hij probeert mij te helpen in deze voor mij zware tijd,
Soms reageer ik mijn woede op hem af en daarvan heb ik dan altijd weer spijt.
Ik weet van binnen heel goed dat hij zijn best doet om het te begrijpen,
Al laat ik dat ook heel erg vaak niet aan hem blijken.

Maar hoe kan iemand het snappen,
als wij het zelf niet eens kunnen bevatten,
Als we zelf niet weten hoe we ermee om moeten gaan,
En niet weten hoe we er voor mijn papa moeten staan?

Toch zal ik zelf moeten gaan vechten om dit te boven te komen,
Dat kan dagen gaan duren en nu kan ik er alleen nog maar van dromen.
Ik hoop wel dat me dit ooit gaat lukken, met mijn familie of alleen,
Maar ik denk dat ik altijd blijf denken: het is oneerlijk en ontzettend gemeen!

Maar zoals ik in het begin al een keer heb gezegd:

Elke dag dat je leeft is een gift,
En hoort in het teken te staan van licht.