soms weet ik ff niet meer hoe ik me voel,
en wat ik nou precies bedoel.
Maar wat ik wel weet is dat je heel erg heb gemist.
het spijt me dat ik me in je heb vergist.
het leek me gewoon het beste dat ik je niet meer zou spreken,
had ik je maar niet met iemand anders vergleken..
Eindelijk weer een gesprek met jou deed me goed,
en gaf me weer wat moed.
Maar toch zit ik te twijfelen of ik je zomaar kan vertrouwen?,
en of ik wel van je kan houden?
Ik kan dat gewoon niet,
het doet me steeds weer verdriet.
En waarom kan ik je gewoon niet uitleggen, hoe graag ik dat ook wil.
ik wou het een keer zeggen tegen je maar toen viel ik stil.
Begon snel over wat anders te praten,
gelukkig had je het niet in de gaten.
De eerste keer dat ik je zag zal ik echt nooit vergeten,
dat is iets dat je gerust mag weten.
Die dag was 1 van de leukste van me leven,
als ik kon was ik wel langer gebleven.
In de bios keken we elkaar steeds weer aan,
het gevoel dat ik toen had is nog nooit weggegaan.
Na dat de film afgelopen was en we een tijdje nog gelopen te hebben gingen we naar de trein,
ik wist dat het het einde zou zijn.
Het einde van een mooie dag,
we zeiden elkaar gedag.
En wisten even niet wat we moesten doen,
maar ik was bang voor die ene zoen.
Dus liep ik die winkel die daar was naar binnen om me kaartje te kopen.
en dat ik je ooit nog zal zien is iets dat ik blijf hopen.
Maar je ontmoeten durf ik eigenlijk niet meer,
moet terugdenken aan me verleden dan keer op keer.
Maar er zal ooit een dag zijn,
dan krijgen ze me niet meer klein,
Ben ik de baas over me eigen gedachten,
en kan ik ook weer echt lachen.
Het is dan echt verleden tijd,
ik hoop dat je het allemaal begrijpt.
En ook weet dat het echt niet aan jou ligt,
als ik me ogen sluit en aan je denk zie ik je lieve gezicht.
Maar doordat ik een fout heb gemaakt,
zijn het de niet leuke herrineren die me gedachten bewaakt.
Ik weet dat iedereen niet het zelfde als die 2 jongens is,
maar ben gewoon bang dat ik me vergis....