het doet zoveel

het doet je veel
het doet je pijn
het doet je dingen
die je niet wil doen

je wil er niet meer aan denken
je wil het allemaal vergeten
maar het achtervolgd je elke dag
elke dag word je er mee geconfronteert

elke keer maar weer
elke nacht als je niet kan slapen
de pijn en het verdriet
dat je mischien in je toekomst
niks meer kan krijgen

dat je niet 9 maanden
met een mooie
ronde buik kan lopen en
dat je niet een lachend
gezichtje kan zien
en zeggen tegen iedereen
ja dat is mijn moppie
mijn eigen

de dagen vliegen voorbij
en de minuten lijken wel uren
het denken eraan doet al zeer
en het is de dag dat je
niet meer verder wil
als je de uitslag krijgt

en dan is het zover
je moet naar het ziekenhuis
je weet niet of het goed of slecht is
je weet het niet
en de tranen kunnen zich niet
houden en rollen als een
rivier over je wangen heen

de pijn lijkt met de minuut erger
en je wil het gewoon niet meer
maar dan is het zo ver
je ligt daar op die tafel waar je eigenlijk
nooit van je leven wil liggen

je denkt maar aan 1 ding
en dat is dat je alleen maar
bij zal komen en van de doktoren
goed nieuws zal krijgen

je komt bij van je narcose en
ziet de dokters om je heen staan
en dan slaat het angstgevoel je toe

maar als je dan krijgt te horen dat
het allemaal weg is en dat je gewoon
een gelukkige toekomts tegemoet
kan gaan dan slaat je hart over

je krijgt ineens weer zin
in het leven je straalt weer
als nooit tevoren
je zou het van de daken willen schreeuwen
dat je niet meer ziek ben en dat je een
gewoone toekomst heb

als je ooit een ziekte krijgt denk dan dat
je ooit wel weer een straaltje zonnenschijn
zal kunnen zien ook al is het maar een klein
beetje je zal m zien geloof het maar van mij