bert de bruiner zat met sofie de backer in een café
en deelde haar een deel van zijn levensverhaal mee

hij zei
je kent mij
nog niet echt
ik voelde mij vroeger een hele tijd slecht
ik ontwikkelde zelfmoordneigingen
en zag in mijn depressie erge dingen

ik zag geesten van overleden mensen
die mij kwamen vertellen over hun wensen
voor hun nog levende familieleden
als de geesten wouden dat ze iets deden

al gauw kwam ik in contact met een bepaalde geest
die vertelde hoe zijn leven was geweest
en ik herkende zijn leven in het mijne
net als ik was hij niet in het reine

hij had zelfmoord gepleegd door pillen te slikken
die hem zijn adem afnamen waardoor hij ging stikken
hij zei dat het goed weer was in de hel
en voegde eraan toe dat de duivel
op mij aan het wachten was
als een leerkracht op de laatkomers van zijn klas

het was op dat moment dat ik besefte
mijn leven te leven van het leven dat mij nog restte
het ondergaan van mijn bestaan bestaat sindsdien
uit geluk sinds ik geen geest meer kan zien
ik heb opgehouden met pogingen roken en dope snuffen
zeg me nu ben ik aan het bluffen

sofie stond recht
voordat ze had gezegd
dat bert terug kon gaan
zijn wekelijks babbeltje met de psycholoog was gedaan

bert verliet de kamer even later wel
en begaf zich in paniek terug naar zijn cel
sofie was blij want ze verloor geen minuut
van haar pauze in het mentaal instituut