Ik heb fouten gemaakt,
Fouten die ik niet meer recht kan zetten,
Hoeveel ik ook schreeuwde,
Je bleef van me houden,
Ik kon nooit inzien dat er soms,
Soms zomaar ineens geen morgen meer kan zijn.
Ik was er niet genoeg voor je,
In het gewone leven, en in het ziekenhuis.
Plotseling heel even,
Werd er mij gezegt,
Je was er niet meer,
Je was nu ergens anders.
Ik was er kapot van,
Mijn hart scheurde even door midden.
Mijn schuldgevoel werd groter en groter.
Je laatste woorden tegen mij waren,
´Tot morgen, ik houd van je´.
Maar de morgen,
de morgen is nooit gekomen.
Ik kan het geen plaatsje geven,
Ik wil je omhelzen,
ik wil weer samen lol maken.
Wat er ook gebeurde,
je vergat nooit dat ik van je houd.
Nog steeds moet ik eventjes huilen,
En bidden dat je ooit weer terug komt.
Ik zal wel daar komen,
Daar in de hemel,
Dan beloof ik ,
dat ik nooit meer zal schreeuwen,
En ik beloof mijn kamer op te ruimen,
Ik beloof je alles wat nodig is …
Zolang ik je maar niet weer verlies ...