Ons lijk
Er waren haast geen geluiden meer die er toe deden
de stilte viel aan vanuit de bergen
hordes strijders vol zwijgende speren daalden op ons
vroegen niet om oorzaak
sabelden ons neer
zelfs het bloed weet er niks meer aan toe te voegen
eenzaam gaan we allemaal dood
er wordt niet gevloekt in de laatste ademtocht
die is haast onhoorbaar
schelden heeft een volume nodig dat bombastisch is
de zucht is ons laatste wapen
in een poging
een onverbiddelijke indruk achter te laten op
de mensen die de stoel omringen
met daarop ons lijk
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Han Sterk |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 06 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||