De wereld
is zo anders
als je hem
van bovenaf bekijkt...

Ik weet nog goed
hoe het duizelde
toen ik hem van
bovenaf zag...

Hoe het ineens
voor m'n ogen
weg schoot...

Ik weet nog goed
dat jij ineens
bij mij was
en dat ik je
rustig zei:
"Het lot heeft beslist
dat het zo moet gaan."

Ik zie nog
hoe de tranen
uit m'n ogen
van ht hoge gebouw
naar beneden vielen...

En hoe jij
hard huilend
van de trap af
naar beneden rende...

Ik zie de mensen
daar beneden
nog angstig kijken,
kijken of er niets
gebeuren zou...

Ik weet nog
dat ik twijfelde,
dat ik eigenlijk
wou gaan...

Met die twijfelende
gedachten duizelde
de wereld van daar
boven alleen maar meer...

Ik weet nog
dat ik naar beneden
keek en eigenlijk
omdraaien wou...

Hoe m'n voeten
toen weggleden
en hoe ik niet meer
omhoog kwam...

Ik weet nog zo goed
hoe m'n vingers
een voor een
van de rand glipte...

En hoe ik viel
van die hoge hoogte
ongewild naar beneden...

Hoe ik daar lag
en hoe jij huilend mijn
woorden herhaalde:
"Het lot beslist
dat het zo moet gaan..."