De tocht (deel 6)
De tocht (deel 6)
Beneden in het licht groene dal zag ik een verborgen stad van parelmoeren materiaal vanuit een mistwolk opstijgen.
Het leek een schelp dat zich de muren, huizen en torens had gevormd.
Het weerkaatsen van het licht die de zonnen gaven maakte van het geheel om er ademnood van te krijgen
De herinnering van het moment was slechts een facet dat in een film de groei van planten mooi in beeld kon brengen.
Alles versnelt maar toch goed te volgen.
Beetje onbegrijpelijk en moeilijk te verwoorden wat er gebeurde
Een moment van flitsen, vragen en antwoorden, priemende ogen en het verliezen van een onbewust zijn.
Zonder vrees, gemis of pijn
Alles versnelt maar toch goed te volgen.
Beetje onbegrijpelijk en moeilijk te verwoorden wat er gebeurde
Een moment van flitsen, vragen en antwoorden, priemende ogen en het verliezen van een onbewust zijn.
Zonder vrees, gemis of pijn
Kwam ik zelf tot de conclusie dat de antwoorden die ik kreeg
niet bedoeld waren voor alles wat niet wilde of kon
Ook ik zag de grens van dragen als een vallende rotsblok op me af komen.
Verlamt aanvaard je de klap waarmee je wordt verpletterd.
De kracht die me als een stofwolk uit elkaar dreef.
Geketterd.
Ik was daar en voelde dat het zo was
Nu ik verdween kon ik het me nauwelijks voorstellen
Wat ik weet of denk te weten voel ik nu door alles heen
Geen algehele waarheid, macht of erkenning
Slechts een kiezelsteen
Die valt door een ring van vuur met de wind in het water.
De kring vergroot zich en ringen van waterspiegels klinken een wirwar van netwerken in de gefragmenteerde waarneming.
Alle kennis, alle woorden alles wat ons mens maakt een zielenwezen van materie dat slechts als gereedschap dient
Zal de wereld ooit begrijpen?
niet bedoeld waren voor alles wat niet wilde of kon
Ook ik zag de grens van dragen als een vallende rotsblok op me af komen.
Verlamt aanvaard je de klap waarmee je wordt verpletterd.
De kracht die me als een stofwolk uit elkaar dreef.
Geketterd.
Ik was daar en voelde dat het zo was
Nu ik verdween kon ik het me nauwelijks voorstellen
Wat ik weet of denk te weten voel ik nu door alles heen
Geen algehele waarheid, macht of erkenning
Slechts een kiezelsteen
Die valt door een ring van vuur met de wind in het water.
De kring vergroot zich en ringen van waterspiegels klinken een wirwar van netwerken in de gefragmenteerde waarneming.
Alle kennis, alle woorden alles wat ons mens maakt een zielenwezen van materie dat slechts als gereedschap dient
Zal de wereld ooit begrijpen?
Over een paar eeuwen misschien
Dat het bewust wordt
en beter verdient?
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: www.danty.nl | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 08 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||