Waarom kan niemand me begrijpen,
hoe kan het ook als ik het zelf niet snap.
Normaal zou het leven je met liefde moeten verrijken,
terwijl ik hier zit en naar adem snak.
Een gebroken hart op zoveel gebieden,
elke dag een traan,
soms denk ik wat heb ik het leven nog te bieden?
zie me hier nu zielig staan.
Elke keer bedrogen uitgekomen,
Jaloers op ieder zijn geluk,
wat ik er toch van mij gekomen?
dat ik op elk gebied misluk.
Ik schaam me om het gevoel,
ik wil zo niet zijn,
een emotie, een traan,
ik wou dat dit ellendig gevoel gewoon kon vergaan...