spoorloos zand
als passie mijn hart verraadt
put de liefde slechts uit haar eigen bron
vult de wind de ruimte om ons heen
die als vuurpijlen worden afgeschoten in de lucht
om dan in het spoorloze zand terecht te komen
in een heimelijk geluk geef ik jou dit
totdat die verdomde werkelijkheid komt kijken
toch hou ik je vast tot aan het eind van de tijd
tot de zoete geur mij bedwelmt
is jouw hart een gedicht geworden
dat ik uit mijn hoofd heb geleerd
Reacties op dit gedicht
| ninodepino: | Vrijdag, mei 09, 2008 14:36 |
| rakend en bevrijdend! groetjes, nino. |
|
| MayadeBij*: | Vrijdag, mei 09, 2008 14:05 |
| prachtig! echt mooi.. :) | |
| Heidi91: | Vrijdag, mei 09, 2008 13:24 |
| heel erg moooi! groetjes, Heidi |
|
| fortuna: | Vrijdag, mei 09, 2008 13:04 |
| wow! vooral de laatste twee zinnen... Liefs |
|
Over dit gedicht
| Auteur: johandedichter | 
|
|
| Gecontroleerd door: maria | ||
| Gepubliceerd op: 09 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||