De wind huilt door de bomen
terwijl de nacht
zich heimelijk om de maan krult.
Zij is overal, achter elke boom
gloeien haar robijnrode ogen in het donker,
drukt zij diepe sporen in het zand.
Zij duikt op achter elke schaduw
niet slechts in dromen
maar in elke letter die het papier bevlekt.
Ergens valt het licht
te laat
wis ik al mijn woorden.
Binnen deze kaders is zelfs de stilte te voelen.
| hadassah: | Zondag, mei 11, 2008 19:01 |
| Wroaw! |
|
| appelboom: | Zondag, mei 11, 2008 12:23 |
| Schitterend schrijven Edwin! Derde strofe spreekt me vooral erg aan, heerlijk dit! Liefs en een mooie dag, Vicky |
|
| sunset: | Zondag, mei 11, 2008 11:27 |
| Wohw EvR, graag gelezen weer deze poëzie van je hand. Mag ik je een fijne dag wensen. Warme vriendschappelijke groet, sunset |
|
| Hilly N: | Zondag, mei 11, 2008 09:30 |
| heel mooi. groet, Hilly |
|
| remie: | Zondag, mei 11, 2008 07:34 |
| ademloos mooi, heel graag gelezen...liefs remie | |
| Auteur: Edwin van Rossen | ||
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 11 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||