Bevroren hart
Bevroren hart
Mijn ogen waren te klein geworden, licht
kon ik niet meer zien, alleen nog het donkere
gat waar ik al veel te lang zat vastgeroest.
Maar ik geloofde nog altijd in de kracht van
de stilte, die in mijn hart woonde. Ik hield
vast aan het verloren deel in mij.
Ik verzweeg de woorden die ik lange tijd
koesterde, maar de drang naar mijn verlangen
werd iedere dag groter in deze tijd. Omdat ik
het gevoel van jou om me heen miste... Jij was
verdwenen op die ene dag naar de dood.
Reacties op dit gedicht
| kerima ellouise: | Woensdag, mei 21, 2008 20:37 |
| roest is een proces...nodig om tijd z''n gang te laten gaan...op weg naar een herboren laagje glans... stilmakend en erg mooi geschreven! liefs kerima ellouise |
|
| lommert: | Woensdag, mei 14, 2008 18:54 |
| voel | |
| lommert: | Woensdag, mei 14, 2008 18:53 |
| vasthoudern aan het verloren deel in jezelf.....het is surrogaat ...zo ik voekl...sterk schrijven ..liefs van mij;) kuss willem |
|
| Marousia: | Maandag, mei 12, 2008 21:48 |
| Droefmooi verwoord. Liefs van Marousia | |
| Ric Geedneth: | Maandag, mei 12, 2008 21:38 |
| Droevig, maar mooi. Groetjes, Ric |
|
| Disgusting Beauty: | Maandag, mei 12, 2008 20:28 |
| mooi! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Roo$je | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 12 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||