De trein hoor ik steeds weer aankomen.

Stil lig ik in het vreemde bed op `n grote zaal vol met vreemde kinderen
Zachtjes huilend in het kussen van heimwee ik mag niemand hinderen
Het is zomer een raam in de zaal staat wagenwijd open het is er stil
Opeens hoor ik iets in de verte een gefluit het lijkt op een harde gil
Ik ga rechtop zitten om beter te luisteren en kijk naar het gordijn
Heel in de verte hoor ik hem aankomen die beroemde trein
Zolang als ik op die zaal moet slapen hoor ik hem elke dag
Ik wil die trein niet horen, wou maar dat ik mijn moeder zag
Mijn heimwee naar huis is zo diep en eenzaam zo eindeloos
Ik zing mijn heimwee lied op het geratel van de trein over het spoor
Ik ben zo eindeloos ziek van verdriet omdat ik ineens mijn moeder verloor
Weg gestuurd bij mamma weg bij mijn eigen zusjes onze vertrouwde straten
Wat heb ik misdaan Mamma waarom ik ? waarom wordt ik ineens verlaten?
Ik wist niet waarom er werd toen nooit iets verteld je werd gewoon gedumpt
Mijn leven en jeugd thuis werd zomaar zonder uitleg finaal uit gegumd
En steeds als die trein over de rails aan kwam denderen kwam mijn heimwee
Mijn tranen kwamen op het ritme van de trein ik wilde naar mamma en mee
Nog steeds als ik een trein aan hoor komen zitten mijn tranen erg hoog
Denk ik weer terug aan vroeger en blijven mijn ogen niet meer droog
Ooit hoop ik dit een plekje te kunnen geven het moet uit mijn hoofd
En wordt deze eindeloze heimwee naar mamma eindelijk gedoofd.

Lupine