Dichtbij, maar zo ver weg
Je bent zo dichtbij,
maar toch ook zo ver weg.
Hetgeen dat je niet wilt zien is mij,
Een hevig verlangen naar jou..
Een dodelijke blik.
Geen enkele woord.
Je doet net of ik je dochter niet ben.
Misschien is dit gedoe een beetje gestoord?
Ik zou je zo graag willen knuffelen.
Je vasthouden en nooit meer loslaten..
Maar je hebt het niet in de gaten!
Je ziet mijn pijn niet..
maar toch ook zo ver weg.
Hetgeen dat je niet wilt zien is mij,
Een hevig verlangen naar jou..
Een dodelijke blik.
Geen enkele woord.
Je doet net of ik je dochter niet ben.
Misschien is dit gedoe een beetje gestoord?
Ik zou je zo graag willen knuffelen.
Je vasthouden en nooit meer loslaten..
Maar je hebt het niet in de gaten!
Je ziet mijn pijn niet..
Reacties op dit gedicht
| Nummer 127: | Dinsdag, mei 13, 2008 14:28 |
| pijn is meestal niet zichtbaar sterkte Nummer 127 |
|
| sunset: | Dinsdag, mei 13, 2008 14:15 |
| Verdriet is begrijpbaar maar boosheid ... Ik vind boosheid sowieso tijdverspilling en een negatieve emotie. Overigen, voor mij herkenbaar maar dan omgekeerd. En dat doet even pijn. Liefs en mijn genegenheid, sunset |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Nathalie926 | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 13 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||