Iedereen denkt maar dat het goed met me gaat,
maar dat is slechts de buitenkant die straalt.
Vanbinnen voel ik alleen ontzettende verwarring
en heel veel pijn
omdat ik niet bij jou kan zijn.
Men zegt tijd zal alles helen,
dus voor nu kan ik het verloop maar beter accepteren.
Ik voel me alleen en alles lijkt zo kil,
weet niet eens meer wat ik eigenlijk wil.
Bestaat er nog iets anders dan verdriet en pijn?
Waarom moet alles zo ingewikkeld zijn?
Soms weet ik niet eens meer
een reden voor mijn bestaan,
en moet ik vechten voor de moed
om er mee door te gaan.
Ik wacht op je dagenlang,
in de hoop,
je hier te zien verschijnen
en hier niet langer verder weg te moeten kwijnen.
Dag in dag uit zit je in mijn hoofd,
wat ik ook doe alles herinnert me aan jou,
gewoon omdat ik ontzettend veel van je hou.