de hoop
Op een donkere avond besef je
dat het leven geen leven meer is.
Alleen een grote berg van vooroordelen,
leugens , ontgoochelingen en pijn.
In een eenzaam moment
voel je dat je alleen bent met je gedachten
Gevangen in je eigen lijf
wordt die donkere massa in je
alleen maar groter
En dan komt het moment,
waar je daarvoor nog niet van had durven dromen.
Datgene, het maakt niet uit wat,
als je maar weet dat het er is.
Plotseling wordt het in je hoofd weer lichter.
Je ogen kennen geen tranen meer.
Langzaam probeer je weer te dromen, te hopen
van dat volgende momentje
dat je leven weer zin zal geven
dat het leven geen leven meer is.
Alleen een grote berg van vooroordelen,
leugens , ontgoochelingen en pijn.
In een eenzaam moment
voel je dat je alleen bent met je gedachten
Gevangen in je eigen lijf
wordt die donkere massa in je
alleen maar groter
En dan komt het moment,
waar je daarvoor nog niet van had durven dromen.
Datgene, het maakt niet uit wat,
als je maar weet dat het er is.
Plotseling wordt het in je hoofd weer lichter.
Je ogen kennen geen tranen meer.
Langzaam probeer je weer te dromen, te hopen
van dat volgende momentje
dat je leven weer zin zal geven
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Jana Mahieu | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 maart 2002 | ||
| Thema's: | ||