Strom op zee
Het is hoogtij in mijn ogen,
ik slik elke huilgolf angstig weg
en probeer de donder te verdrijven.
Zoals de regen die niet anders kan,
dan vallen, vallen en vallen,
zo voel ik mij, en toch,
Kan ik de zon eventjes laten schijnen,
voor een grap, een kind of voor mij
omdat huilen om te huilen, zo erg is,
dat je gaat lachen, om te lachen.
Ik kan het nooit tegenhouden. Vergeef me,
als ik je deed schrikken, het is heus niet erg.
Zwarte Roos '96.
Reacties op dit gedicht
| Firebolt: | Woensdag, november 01, 2000 12:12 |
| Waarom zou je niet mogen huilen om het huilen? 1 ding heb ik zeker geleerd.... huilen mag..... | |
| hyacint: | Zaterdag, oktober 21, 2000 20:19 |
| Ik herken dit gevoel zéér goed, typisch vrouwelijk, ik heb er zelf ook regelmatig last van. Voordeel is dat je dit bij jezelf herkent, dan is het al lang niet meer zo erg, en weet je, het gaat voorbij... liefs, hyacint |
|
Over dit gedicht
| Auteur: zwarte roos | 
|
|
| Gecontroleerd door: cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 01 januari 1970 | ||
| Thema's: | ||