Weggelopen
Papa, mama..je bekijkt het maar
boos pakt hij zijn spullen bij elkaar
Zo is het ook mij ooit eens vergaan
was verdrietig en wilde gaan
Voelde me onbegrepen
denken heel benepen
Zagen ze dan niet
dat ik vol zat van verdriet?
Jaren later besproken
diep in mijn ziel, weggedoken
Mijn vader gaf mij een knaak
toen was het helemaal natuurlijk raak
Als je hiermee, lieve meid
een andere moedertje verblijd
Mag je misschien wel daar gaan wonen
maar altijd mag je weerom ook komen
Dat sloeg natuurlijk in als een bom
snel was ik dus weerom
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Woensdag, mei 21, 2008 20:19 |
| kan weer niets anders zeggen voor mij zo herkenbaar,...omdat ik ooit van huis weggelopen ben! gelukkig kwam het later dubbel en dwars weer goed! Lieve groet...Dicky |
|
| Ria Klein Herenbrink: | Woensdag, mei 21, 2008 19:21 |
| Je vader wist het wel goed te brengen :-) erg mooi dit ouder en kindliefde blijft ondanks soms de boosheid om iets liefs Ria |
|
| _Lieverdje_: | Woensdag, mei 21, 2008 15:29 |
| prachtig verwoord wanneer een kind van huis wegloopt brengt dat bij de ouders veel verdriet ze kunnen dan nachten niet slapen met de vraag waarom toch liefs |
|
| fortuna: | Woensdag, mei 21, 2008 15:01 |
| dit voelt als omkopen... Mooi geheel; een stoer ventje. ;) Liefs |
|
| Oorlam: | Woensdag, mei 21, 2008 13:08 |
| :D Een echte oude zilveren knaak? | |
| Ludy: | Woensdag, mei 21, 2008 13:05 |
| :) | |
Over dit gedicht
| Auteur: doetsi | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||