Vervagen in het licht...
Vervagen in het licht…
ik vul mijn neus met sneeuw
terwijl de kinderen niet meer in de regen mogen
is er volgens de krant onweer op komst
(ik voel het ik voel het ik voel het)
een storm die mijn verwachtingen zal invullen
en uit alle richtingen dood en vernieling gaat zaaien
(daar hield ik van hou ik van en zal ik van houden)
dan dansen we samen de pogo pogo op haar graf
ik heb naar de zon zitten staren
tot mijn schaduw op het begin van de hel leek
(ik ben de gek op de heuvel)
en iedereen die klimt zal zonder waarschuwing neergeschoten worden
ach draai je nu maar om
want het leven is gevuld met gaten en lege kamers
en jij mag daar nog niet naar binnen
voor al mijn zonden vergeven zijn
door de noodzaak om te slagen
blijkt dat leven enkel nog een herinnering te zijn
(besta jij wel nog steeds)
nu voelt het als een zwart wit foto
en stukjes pijn die onsamenhangend onder mijn huid kruipen…
esteban 22/05/2008
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Vrijdag, mei 23, 2008 01:30 |
| Zeer sterk, este! Bewondering! Vriendschappelijke groet, Jacky |
|
| Hieronymus: | Donderdag, mei 22, 2008 19:39 |
| Het verwerken van een levenslang trauma blijkt uit jouw schrijven Esteban. Jij moet een sterk man zijn. Ronny |
|
Over dit gedicht
| Auteur: esteban. | 
|
|
| Gecontroleerd door: Innerchild | ||
| Gepubliceerd op: 22 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||