~Achter tralies~
Ik kwam laatst een meisje tegen
dat zich helemaal opgesloten had.
Bang dat anderen haar nog meer
zouden kwetsen dan ze al hadden gedaan.
Door mensen van wie ze hield
tot wanhoop gedreven, had ze
de deuren van haar hart dichtgedaan;
de sleutels lagen diep weggestopt.
Maar de tranen in haar ogen
verrieden haar verdriet.
En plotseling besefte ik
dat die dichte deuren haar niet hielpen.
Ze beschermden haar niet maar
hielden de zonnestralen van het leven tegen.
Woorden van bemoediging bereikten haar niet,
slechts zij die haar kwetsten hoorde ze.
Gek genoeg luisterde ze wel naar mij.
Luisteren... nee, zij praatte eigenlijk.
Ze liet haar hart spreken
en voor het eerst sprak ze haar pijn uit.
Het overweldigde mij,
wie was ik om dit mee te maken?
En toen - na een hele tijd -
kwam ik erachter dat zij mij was.