Lente
Het stro prikt in mijn bovenarmen en kietelt tussen mijn haren. Omdat de zon zo hard schijnt, houd ik mijn blauwe ogen stijf dichtgeknepen. Ik verzamel zo veel mogelijk lucht in mijn longen en adem het vervolgens langzaam uit. Een zucht, waarna alle andere geluiden weer tot me door beginnen te dringen; Lachende stemmen ergens in de verre verte, een paar vogels die een fluitwedstrijd lijken te houden, de malende kiezen van de kleine pony die vlak naast mijn hoofd loopt te grazen… Tijd is hier niet, of het staat stil, dat kan ook nog. En als ik dan mijn ogen open, maar voor een millimeter, heten een blauwe lucht met een paar uitgestrekte witte wolkjes me welkom in een wereld die het me lastig maakt haar te beschrijven. Laat ik dat dan verder ook maar niet proberen - geluk vindt tenslotte naar iedereen zijn eigen weg wel.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Maandag, mei 26, 2008 22:35 |
| * toen ik mijzelf de rust gunde mij stil terug te vinden, nam de lucht de tint van mijn ogen aan, de haartjes van de aarde kamden de mijne, de zon spreidde huid over mijn zintuigen uit, adem haalde mij aan, verre stemmen trilden vandaar in het ritme van verzachte klanken, speels heen en weer schommelend op woord en wederhoor, toen viel mijn ziel open * hans |
|
| red one: | Maandag, mei 26, 2008 22:10 |
| erg mooi Lora alleen een beetje moeilijk te lezen met deze achtergrond. Liefs red |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lora | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 26 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||