De klim...
De klim...
Dat zij dat zomaar durfde.
Ik zou dat niet durven te doen.
Zo diep in de afgrond springen.
Dan weer eruit moeten klimmen.
Ik zie haar zo nog voor me gaan.
Met een zwiep en afdaling inslaan.
Meters viel ze naar beneden.
Tot ik een plons hoorde.
Daar was ze aangekomen.
Ze maakte zich los.
Raapte de moed bijeen.
Om aan de klim te beginnen.
Met de voeten stevig op de grond.
De hand grijpend aan houvast.
Komt ze steeds een stukje hoger.
Met vooruitzicht de top.
Dat zij dat zomaar durfde.
Ik zou dat niet durven te doen.
Zo diep in de afgrond springen.
Dan weer eruit moeten klimmen.
Ik zie haar zo nog voor me gaan.
Met een zwiep en afdaling inslaan.
Meters viel ze naar beneden.
Tot ik een plons hoorde.
Daar was ze aangekomen.
Ze maakte zich los.
Raapte de moed bijeen.
Om aan de klim te beginnen.
Met de voeten stevig op de grond.
De hand grijpend aan houvast.
Komt ze steeds een stukje hoger.
Met vooruitzicht de top.
Reacties op dit gedicht
| Br0ken_R00sje: | Dinsdag, juni 03, 2008 12:00 |
| Mooi. Zowel letterlijk als figuurlijk te interpretern! x |
|
| Cornelia.dvw: | Zaterdag, mei 31, 2008 19:43 |
| Een behoorlijke klim zo te lezen. Mooi verwoord. Liefs, Cornelia | |
| lexx: | Zaterdag, mei 31, 2008 12:38 |
| mooi ;) | |
Over dit gedicht
| Auteur: moongirl1982 | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 31 mei 2008 | ||
| Thema's: | ||