hoe meer ik ken,
hoeveel minder ik weet,
hoe meer ik geef,
hoeveel minder het deert

vragen in mijn hoofd,
met honderd tegelijk,
nergens het antwoord,
niets wat slijt

als alles tijd nodig heeft,
waarom duurt het bij mij zo lang,
spreken mijn tranen niet meer in meervoud,
en maakt jouw welsprekendheid mij bang

deel van mij lacht,
het ander huilt,
en het geloof waarmee ik leef,
dat al eeuwen schuilt

de kracht van mijn stem,
de voeten waarmee ik loop,
mijn lust van het lachen,
alles lijkt stilaan dood

gun mijzelf de stiltes,
ik gun mijzelf het verdriet,
ik geef mijzelf de twijfels,
want niemand die ze ziet

als ik nog eens besluit,
om te ademen in en uit,
als ik nog eens zweef,
en alles herbeleef

verkies dan de zon boven de lamp,
duizend verwelkomingen boven de vaarwel,
want dit hele liedje,
ken je snel

de hemel is reeds moe,
van de regen te zien vallen,
daar mijn tranen zullen drogen,
door wegen, alle dallen

als ik nog eens besluit,
om te ademen in en uit,
als ik nog eens zweef,
en alles herbeleef
blaas dan hard,
zo dooft mijn licht,
want blijven ademen,
is niet meer verplicht