mijn stem
woorden vloeien rap tot zinnen
duizenden achtereen
dwarrelend door de ruimte
niemand weet echt waarheen
een ieder wordt beloond met zilver
want stilte dat benauwd
slechts wanneer wij werk’lijk sterven
wacht op ons het edele goud
toch blijf ik spreken
roepen
schreeuwen
zolang ik dat nog mag
al lijkt ‘t lood om oud ijzer
want ook ik ga
ooit
op een kwade dag
maar komt dat onvermijdelijke
dan ben ik tenminste gehoord
mijn zinnen zullen blijven klinken
woord voor woord voor woord
Reacties op dit gedicht
| Ric Geedneth: | Zondag, juni 08, 2008 21:13 |
| (vergeten:) mooi geschreven! Groetjes, Ric |
|
| Roselynn: | Zondag, juni 08, 2008 17:10 |
| ....als e er niet meer bent..blijf je toch voortbestaan dmv je mooie gedichten...toch?...[] | |
| Ric Geedneth: | Zondag, juni 08, 2008 16:17 |
| Is dat belangrijk? Dat je gehoord wordt. Wat is dat eigenlijk gehoord worden? Misschien heb ik toch liever dat er geluisterd wordt, of misschien ook niet. Groetjes, Ric |
|
| Free@Bird: | Zondag, juni 08, 2008 16:11 |
| ik vind dit bijzonder mooi geschreven! graag gelezen liefs, |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Tom Witvis | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 08 juni 2008 | ||
| Thema's: | ||